De ekster ...
Mijn vader was goudsmid en mijn moeder naaide (haute couture).
Een huis vol schittering. Een winkel vol talent, met een prachtige etalage indertijd in Hoboken,
mijn geboorteplaats.
Ik zie in mijn herinneringen alle sieraden nog op tafel liggen, op ooghoogte
van een kind van 6 toen. De ringen bezet met saffieren, robijnen, smaragden, soms kleurrijk geëmailleerd. Alles was met de hand gemaakt. Soms door mijn vader zelf.
De schittering als ze door het poetsdoek gingen, in de handen van mijn moeder. Ze was creatief, kunstzinnig, vlijtig…. had oog voor esthetiek. Maar alles deden mijn ouders zelf en wij hielpen al zeer jong mee. Dat moest wel indertijd, want ook al waren we juwelier, het was nu niet dat men het geld op de dorpel kwam neerleggen. Achter de schittering in de etalage ging het gewone wel en wee van een doorsnee gezin schuil met een doorsnee inkomen. Een gezin van 5, waarvan er nu nog 2 over zijn: mijn zus en ik.
Vaak denk ik nu vandaag in mijn atelier aan die tijd en hoe onbereikbaar een juweel nog wel was, hoe kostbaar en hoe symbolisch. Een juweel hoorde bij elke mijlpaal in het leven. En dat mag ook. Die tradities moeten we bewaren.
Mijn vader klaagde echter vaak over de opkomst van de kauwgomballenbak-juwelen. Gemaakt in Thailand of ergens ver weg waar de mensen geen huis maar een hut hebben en dag en nacht werken aan sieraden, waarvan de legering niet meer zuiver is… en waar ze zelfs vergiftigd kunnen worden door de onveilige werkateliers, zonder afzuiging van zuur- en zwaveldampen. Nu kan iedereen naar zo’n land reizen, maar indertijd reisden alleen enkelen zo ver.
In de ogen van onze klanten leek de prijs van deze sieraden een sprookje.
Kijk eens wat ze allemaal konden kopen aan schitterend namaak! Ze konden zich opsieren als koninginnen en iedereen om de tuin leiden over de echtheid van de namaak. Natuurlijk kon je niet altijd zien of het nep was, want alleen de ambachtsluit waren kenners. De gewone leek kreeg er alleen maar tranen van in de ogen. Eindelijk een bereikbare rijkdom en schoonheid.
Toen heb ik een belangrijke les geleerd, in beeldtaal:
‘Het is niet al goud wat blinkt en de ekster daalt ook neer voor de glans van
plastic parels, net zoals de dieren in de oceanen en zeeën, die onbewust de restafval oppikken van een wereld die voor hen dodelijk kan zijn’.
Daarom en alleen daarom ontwerp en creëer ik enkel duurzame juwelen. Handarbeid en trage arbeid, elk detail is met de hand vervaardigd.
Als klanten mijn tijd niet willen betalen, en echt waar: ik ben niet duur, stuur ik hen graag door naar Turkije en Thailand, alhoewel nee, gewoon met tram 3 naar Antwerpen Centraal, waar de kwaliteit reeds laagtij viert in een zee van overvloed.
Wil jij dat jouw schittering tranen heeft gekost?
